اختلال کاستی توجه و بیش فعالی شایع ترین اختلال رفتاری ای است که در دوران کودکی تشخیص گذاری می شود. با وجود افزایش چشمگیر پژوهشهای انجام شده در مورد این اختلال طی چند دهه گذشته پیشرفت های ایجاد شده در سنجش، تشخیص و درمان کودکان و بزرگسالان مبتلا به ADHD، کماکان اختلاف نظرهای قابل توجهی پیرامون این اختلال وجود دارد. شواهد حاکی از آن اند که ADHD برای بسیاری از افراد مشکلی شدید با پیامدهای فردی و اجتماعی مادام العمر است؛ با این ،همه روشهای سنجش درمان و پیگیری بسیار متغیر غیر منسجم و گاه کم کیفیت در دنیای واقعی به تشخیص بیش از حد یا کمتر از حد واقع ADHD منتهی می شوند؛ به علاوه خدمات ارائه شده در جوامع مختلف تنوع بالایی دارند و دسترسی به مراقبت های لازم نه تنها از پارامترهای جغرافیایی بلکه از پارامترهای اجتماعی اقتصادی و قومی نیز تأثیر می پذیرد. تکه تکه بودن مراقبتها و فقدان هماهنگی میان نظام آموزشی و پزشکی نیز در تشخیص گذاری و درمان کمتر مؤثر این اختلال نقش دارند.
ADHD اختلالی ناهمگن است که در بسیاری از کودکان از اوایل دوران کودکی آغاز می شود حوزه های کارکردی مختلفی را تحت تأثیر قرار میدهد و ممکن است تا سرتاسر دوران نوجوانی و بزرگسالی تداوم یابد.
اصطلاحات یا برچسبهای تعیین شده برای نام گذاری مجموعه نشانه های تکانشگری بیش فعالی و رفتارهای توأم با کم توجهی مربوط به ADHD طی سالها تحول یافته اند. طی ۳۰ سال گذشته این برچسبها از منظر رفتاری توصیفی تر شده اند و تمرکزشان تا حد زیادی به حوزه های توجه و کنترل تکانه معطوف گشته است به علاوه، طبقه بندیهای DSM با مشخص سازی انواع و تعداد توصیف کننده های رفتاری سن شروع و طول مدت نشانه ها، کاربردی تر شده اند. گرچه چنین تغییراتی اغلب برای بالینگران و پژوهشگران آزاردهنده اند اما تغییر در برچسبها و معیارهای تشخیصی بازتاب دهنده تغییر درک ما از ADHD است.
